Stanisław Przybyszewski wysłał mu pocztą polową list:
Najwspanialszym zadaniem — to już dla Pana — budować wieżę. Napatrzył się Pan we Flandrii na te niesłychane cuda gotyku: tylko najśmielszych i na najcięższe męczeństwo skazanych było stać na budowanie wieży.
Witold Hulewicz był wtedy żołnierzem armii niemieckiej, doświadczał nad Sommą piekła wojny. Już rozpoczął budowę swej wieży. W okopach spolszczał przemycane na front wiersze niemieckich pacyfistów. Potem brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Współredagował "Zdrój" - wyklinane pismo ekspresjonistów, poszukiwaczy nowych kierunków w literaturze i sztuce. Przeżył nieszczęśliwą miłość, ale ocalił to, co mu było najbliższe-dziecko. Pojedynkował się z Catem Mackiewiczem na szable. Jego wywiad z Rilkem, opublikowany w "Wiadomościach Literackich" wywołał burzę i omal nie zniweczył jego kariery. To on namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia "Reduty" z Warszawy do Wilna. Założył Rozgłośnię Wileńską Polskiego Radia. Był autorem Pogrzebu Kiejstuta, pierwszego polskiego słuchowiska. W wileńskim Klasztorze Bazylianów odkrył celę, w której władze carskie więziły młodego Adama Mickiewicza. Urządzał tam Środy Literackie. "Wszędzie był Hulewicz" - wspomina Wilno międzywojenne Czesław Miłosz. Stanął u boku prezydenta Stefana Starzyńskiego, gdy na Stolicę spadały niemieckie bomby, a w miesiąc później redagował konspiracyjny tygodnik "Polska Żyje". Aresztowało go gestapo. Jego przyjaciel Jan Parandowski pisał: Po dziesięciu miesiącach heroicznego męczeństwa został rozstrzelany w Palmirach o świcie 12 czerwca 1941 roku. Tak zginał tłumacz i przyjaciel Rilkego, jednego z największych mistrzów mowy niemieckiej, autor pięknej, pełnej uwielbienia książki o jednym z największych kompozytorów niemieckich — Beethovenie.

O tych sprawach opowiada książka Agnieszki Karaś — Miał zbudować wieżę

Stanisław Przybyszewski wysłał mu pocztą polową list:
Najwspanialszym zadaniem — to już dla Pana — budować wieżę. Napatrzył się Pan we Flandrii na te niesłychane cuda gotyku: tylko najśmielszych i na najcięższe męczeństwo skazanych było stać na budowanie wieży.
Witold Hulewicz był wtedy żołnierzem armii niemieckiej, doświadczał nad Sommą piekła wojny. Już rozpoczął budowę swej wieży. W okopach spolszczał przemycane na front wiersze niemieckich pacyfistów. Potem brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Współredagował "Zdrój" - wyklinane pismo ekspresjonistów, poszukiwaczy nowych kierunków w literaturze i sztuce. Przeżył nieszczęśliwą miłość, ale ocalił to, co mu było najbliższe-dziecko. Pojedynkował się z Catem Mackiewiczem na szable. Jego wywiad z Rilkem, opublikowany w "Wiadomościach Literackich" wywołał burzę i omal nie zniweczył jego kariery. To on namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia "Reduty" z Warszawy do Wilna. Założył Rozgłośnię Wileńską Polskiego Radia. Był autorem Pogrzebu Kiejstuta, pierwszego polskiego słuchowiska. W wileńskim Klasztorze Bazylianów odkrył celę, w której władze carskie więziły młodego Adama Mickiewicza. Urządzał tam Środy Literackie. "Wszędzie był Hulewicz" - wspomina Wilno międzywojenne Czesław Miłosz. Stanął u boku prezydenta Stefana Starzyńskiego, gdy na Stolicę spadały niemieckie bomby, a w miesiąc później redagował konspiracyjny tygodnik "Polska Żyje". Aresztowało go gestapo. Jego przyjaciel Jan Parandowski pisał: Po dziesięciu miesiącach heroicznego męczeństwa został rozstrzelany w Palmirach o świcie 12 czerwca 1941 roku. Tak zginał tłumacz i przyjaciel Rilkego, jednego z największych mistrzów mowy niemieckiej, autor pięknej, pełnej uwielbienia książki o jednym z największych kompozytorów niemieckich — Beethovenie.

O tych sprawach opowiada książka Agnieszki Karaś — Miał zbudować wieżę